دسیسه-ی سبز

لالــه گيـلانـی

هیچ سندی یا رویدادی نمی تواند چهره فریبکار متفکران نواندیش مذهبی را بیشتر از "هشدارهای کلیدی" شبکه جنبش راه سبز (جرس) افشا کند!
اصلاح طلبان سبز وفادارن نظام باقی می مانند و در پی مهارکردن توفان خشم ملت، وعده-ی عدالت اسلامی را به ما می دهند. از زخم فشار استبداد قرون وسطائی [شريعت اسلام] بر گلوی ملت ایران هنوز خون می چکد.
چه تفاوت می کند اگر طناب سبز باشد یا سرخ و سیاه...
در پیچ و خم دنیای سیاست ایران، دردناک تر از سکوت عالمان، دشوارتر از گناه هم خونان، غمناک تر از خیانت یاران و دلخراش تر از همدستی گستاخان، دسیسه-ی سبز شیران کاغذی میهن است. این روزها، در میان هیاهوی وعده ها و خواسته ها، پیشنهادها و برنامه ها، معجون مسخره-ی "دمکراسی هدایت شده" یا "دمکراسی حداقلی" نسخه-ی اسلامی دیگری است که مدعیان اصلاح طلبی حکومت ملایان برای "مستضعفان" به تنگ آمده پیچیده اند و جاهلانه به عنوان متفکر نواندیش مذهبی، ملت را دوباره به بیراه کشیده اند.

وارثان ایدئولوژی «دکتر علی شریعتی» ابلهانه راه نجات میهن را پریروز در ظهور امام غایب دیدند، دیروز در پیروی از خط امام جستند و امروز از سایه بان سیدان سبزگستر طلب می کنند. حلال زاده-ی حجله اخیر این آقایان روشنفکر با مراجع تقلید، دسیسه-ی سبز است و دسته گل نورسیده، اصلاح طلبی استبداد مذهبی می باشد.

گذشته ای سرخ و سیاه
از ابتدا، روشنفکران مذهبی ایران از میان فعالین خیابانی بودند که هویت اسلامی انقلاب را برنامه ریزی کرده و پایه گذاران نظام خودکامه-ی ملایان به شمار می ایند [می آمدند]. پس از انقلاب، با بنیان گذاری خط امام و مشارکت و حمایت از آن خط، به سیاست حذف گروه های غیر وابسته پرداخته و در اورگان [سازمان] های دولت، همدست جلادان رژیم بودند. سازمان اطلاعات ایران، زاده-ی بذر شیران کاغذی میهن است و مسئولیت انقلاب فرهنگی و تصفیه و پاکسازی استادان و دانشجویان "غیر خودی" از مراکز علم و دانش و هنر ایران بر دوش این آقایان سنگینی می کند.
بعلاوه، برخلاف اشتیاق نویافته اشان برای حق و آزادی، رهبران جنبش اصلاح طلب، پشتیبان همان جنایتکاران مذهبی هستند که در قتل عام زندانیان سیاسی در دهه شصت نقش عمده ای بازی کردند. در واقع، هدف اساسی نخبگان "دمکراسی حداقلی"، نجات ملت از جور اقتدارگری مذهب و برقراری حکومت ملی، بدون قید و بند دینی، نمی باشد. در گذشته، اگر سرکوب دشمنان اسلام، سانسور قلم و گفتار ضد اسلامی و سرزنش کردار غیر اسلامی مورد تائید شیران کاغذی میهن بود، فراخوان "دمکراسی هدایت شده" نمی تواند بیش از آزادی مطلق مسلمین روشنفکر در ضرب و شتم "غیر خودی ها" باشد. بر این مبنا، دسیسه گران سبز قادر به هدایت اعتراضات کنونی بسوی تحولی بنیادی نیستند.

بنابراین معمای اختلاف کنونی آنان با حکومت روحانیان چه هست؟ چرا دست در دست جلادان منبر، قتل جان و غارت مال ملت دیگر مجاز نیست؟ چرا مدینه فاضله-ی متفکران نواندیش مذهبی به کوره-ی جهنم آنان تبدیل گشته است؟ چرا به بن بست کنونی با ولایت فقیه رسیده اند و چگونه راه نجاتی برای اسلام خود می جویند؟

خودی ها و غیر خودی ها
آغاز اختلافات اصلاح طلبان با اصولگرایان رژیم اغلب به دوم خرداد 1376 ردیابی شده و وابسته به ریاست جمهوری سید محمد خاتمی تلقی می شود. در واقع، چنین نمائی تحولات دهه-ی شصت و هفتاد و شکل گیری قدم به قدم حکومت مستبد اسلامی را در این دوران کاملا نادیده می گیرد.

ظهور جناح اصلاح طلبی در رژیم جمهوری اسلامی ایران بیش از هر چیز معلول محیط خفقان و رعب و وحشت شهروندان از روحانیت حاکم بود. در حالیکه هر گونه زمزمه-ی سیاسی و اجتماعی فقط از درون حکومت و از زبان "خودی ها" تحمل می شد، "غیرخودی ها" را به فعالیت در انجمن های اسلامی جذب کرده و ریشه تناقض را در آرمان های نظام مستقر نموده است.

همچنانکه "غیرخودی ها" فعالیت های سیاسی و مدنی خود را گسترده تر کردند و توده های مردم از دست رژیم مستبد به تنگ آمدند، شیران کاغذی میهن نگران تر گشته و بزودی به این نتیجه رسیدند که خطری فراگیر نهاد انقلاب و حکومت اسلامی را تهدید می کند.

سبزها در آپازیسیون
علیرغم تجربه تلخ سه دهه-ی اخیر، متفکران نواندیش مذهبی هنوز سُجده به درگاه حکومت دین می کنند و طالب مقام نظارت مذهب بر قدرت هستند. سی سال ظلم و جفای مسلمین، روشنفکران مذهبی را نگران سرنوشت اسلام در ایران کرده است و با دست پاچگی، به دنبال اثبات بیگناهی دین و هنوز در پی "تولد دوباره اسلام" و بازشناسی "هویت ایرانی اسلامی" خود، دسیسه-ی سبز را بنیاد گذاشته اند.

روشنفکران مذهبی میهن دوازده سال است که تلاش کرده اند تا با مسالمت، چهره دمکراسی را بر نمای استبداد دینی جهل کنند. ولیکن همانند ریاست جمهوری سید محمد خاتمی شکست خورده اند. در عوض، در چند ماه گذشته، با حضور گسترده-ی انجمن های اسلامی در صحنه-ی مخالفت با ریاست جمهوری احمدی نژاد و فعالیت عظیم و سازمان داده-ی آنان در انتخابات اخیر و تظاهرات متعاقب، متفکران نواندیش مذهبی، جاعلان نهضت سبز، بر سیمای دسیسه-ی خود گشته اند.

اگرچه حضور شیران کاغذی میهن در صحنه-ی سیاست ایران پدیده-ی تازه ای نیست، اهداف کنونی آنان هنوز برای ملت ما نهان است. این روزها، وظیفه درمان "مرض بی مذهبی" میان ایرانیان و خصوصاً جوانان میهن، جلوگیری از بازگشت آئین باستان یکتاپرستی، مهارکردن عداوت ایرانیان با سیدان، ابقا تسلط اسلام در زندگی روزانه-ی ملت، ترمیم و بازسازی نظام کنونی و همچنین تطهیر چهره-ی گناهکار مسلمین، روشنفکران مذهبی میهن را، دست بر سر زنان، دگر بار به عرصه-ی سیاست آپازیسیون پرتاب کرده است.

اخیرا بخش عمده ای از گروه های اسلامی، در آپازیسیون به رهبری شیران کاغذی میهن، وقت و انرژی خود را صرف "ایران نمایی" کرده اند و خود را وارث تمدن اجداد ما اظهار می کنند. هرگونه انتقاد از اعراب متجاوز، تلقین دین اسلام بر قوم عجم و پذیرش آن از جانب تبار آریا، توهین و اهانت به هوش و بینش ایرانیان باستان مجسم می شود. گذشته از این، کلیه تضاد میان تمدن پارسی و فرهنگ اسلامی به سرعت، تبعیض نژادی جلوه داده می شود و مورد انتقاد شدید قرار می گیرد.

طناب سبز
هم زمان با گسترش ناآرامی در سراسر کشور، هیچ سندی یا رویدادی نمی تواند چهره فریبکار متفکران نواندیش مذهبی را بیشتر از "هشدارهای کلیدی" شبکه جنبش راه سبز (جرس) افشا کند. در حالی که رشادت ملت در رویارویی با نیروهای انتظامی وسعت گرفته و ایرانیان دلیر در تظاهرات از خود دفاع کرده اند، شیران کاغذی میهن نگران سناریوسازی صدا و سیما بر علیه سبزها می باشند و از تکرار اشتباهاتی همانند پاره کردن تصویر «امام خمینی(؟)» در "کارناوال عاشورا" هشدار می دهند.

انگار تجاوز به جوانان ایران در زندان های رژیم، زیر گرفتن معترضان توسط خودروی پلیس و دوباره رد شدن از روی پیکر بی جان آنان، تیراندازی به قلب پاک و بیگناه ندای ایران، و بازداشت و شکنجه-ی شهروندان، به ملت ظلم کشیده ما حق پاره کردن عکس متفکران «رهبر جلادان حکومت» را نمی دهد. ولیکن درد نواندیش مذهبی نه این است و نه آن. حفظ حرمت «امام خمینی(؟)» و جلوه-ی احترام بی قید و بند به «قصاب پیر»، برای شیران کاغذی میهن مهم تر از دادخواهی ملت است. هرگونه جسارت به پیشوای نظام اسلامی باعث محنت و عذاب این آقایان روشنفکر می شود و بر اعتبار و آبروی سبز آنان در برابر چشمان امت مسلمین لطمه وارد می کند.

در حالیکه شعارهای جمعیت در تظاهرات چند ماه گذشته از اصلاح طلبی گذشته است و حکایت از روند براندازی رژیم و بنا نهادن حکومتی ملی و ایرانی را دارد، شیران کاغذی میهن مضطربانه فهرست شعارهای "متین و محترمانه-ی" خود را در روز 21 بهمن 1388 انتشار می دهند[+]. حتی با نگاهی مختصر و مرور سریع شعارهای توصیه شده:
الله اکبر
جمهوری اسلامی آری- حکومت خودکامان هرگز
درود بر سه سید حسینی - خمینی و موسوی و خاتمی
مشخص می شود که هدف دسیسه-ی سبز، رام کردن نهضت افسار گسیخته [رستاخيز] ملت ایران است.

در عین حال، اعمال دسیسه گران سبز دلالت بر بی میلی آنان به مقابله با نظام را دارد. متفکران نواندیش مذهبی به دنبال افزایش فشار بر حکومت خودکامه-ی اسلامی نیستند. گسترش تظاهرات و برنامه ریزی برای اعتصابات متداول در سراسر کشور، در چهارچوب دسیسه-ی سبز نمی گنجد. از اینرو، هرگونه برخورد خشونت آمیز با رژیم چندین تأثیر ناخواسته بر سیمای سبز شیران کاغذی میهن خواهد داشت.

از جایی که، به گفتـه-ی فرمانده-ی نیروهای انتظامی ایران، "دوره-ی مدارا" با تظاهرات اتمام یافته است، آغاز اعتصابات باعث گسترش برخوردهای خیابانی خواهد شد و ملت دادخواه ایران را بر علیه نظام جنایتکار تحریک خواهد کرد. بویژه، اگر روند انقلابی نهضت افزایش یابد، پایه های حکومت اسلامی ضعیف گشته و نوید سقوط نظام را با خود به همراه خواهد آورد. دریغا اگر تاریخ نویسان، گناه متلاشی شدن آخرین حکومت اسلامی در ایران را به گردن متفکران نواندیش مذهبی بیندازند.

در انتها، هم چنانکه اصولگرایان رژیم، ریسه-ی دار فرزندان میهن را آماده می کنند،



اصلاح طلبان سبز وفادارن نظام باقی می مانند و در پی مهارکردن توفان خشم ملت، وعده-ی عدالت اسلامی را به ما می دهند. از زخم فشار استبداد قرون وسطائی [شريعت اسلام] بر گلوی ملت ایران هنوز خون می چکد.
چه تفاوت می کند اگر طناب سبز باشد یا سرخ و سیاه...
لالــه گيـلانـی[+]
17-Feb-2010

*****
منابع:
هشدارهای کلیدی برای راهپیمائی 22 بهمن – ویرایش نهایی، جنبش راه سبز (جرس)[+]

تولد دوباره اسلام، دکتر علی شریعتی، بنیاد فرهنگی دکتر علی شریعتی[+]

پلیس ایران: دوره مدارا با مخالفان تمام شد[+]
...