سرفرازی-ی ایرانیان

مـردو آنـاهيــد

در هزار و چهار سد سال، تاریخ اسلام، هیچ نشان با ارزشی از مسلمانان بر جای نمانده است ولی آنها هزاران هزار نشانه-های با ارزش مردمان جهان را به ویرانی کشانده-اند.
در اسلام ایمان داشتن، به نا چیز بودن انسان، ارجمند است. هنر و دانش، که برآمده از خرد انسان است، با بنیاد "لا اله الا الله" که بر نادانی-ی انسان پافشاری دارد، در تضاد خواهد بود.
ایرانیان، کشور ایران را به دشمنی واگذار کرده-اند که او حتا خاک را پست می‌ پندارد، این دشمن نه تنها با مرز و بوم ما در ستیز است بلکه برای نابود ساختن مینوی ایرانی، ایرانی بودن، کیستی-ی ایرانی، جهاد می‌ کند.
تا زمانی که ایرانیان سرزمین خود را از چنگال پست ترین نامردمان بی فرهنگ پس نگیرند، نه تنها به آزادی نخواهند رسید بلکه آنها در بردگی هر پدیده-ای را، که نشان از سرفرازی-ی ایرانیان داشته باشد، در زیر خاک پنهان می‌ کنند. بدین روند برخی از ایرانیان، از نادانی و از خودبیگانگی، گورکن کشور نیاکان خود می‌ شوند.

سرفرازم که ایرانی هستم، زيـرا؛
سامان استوار اندیشه با فرهنگ کهن ایران آغاز می‌شود
(از دیدگاه هگل).